Sunday, December 10, 2006

το κτίσμα_06

Ξαφνικά δεν καταλαβαίνω το προηγούμενο σχέδιό μου, δεν μπορώ να ανακαλύψω στο μέχρι πρόσφατα συνετό την παραμικρή σύνεση, πάλι παρατώ τη δουλειά και παύω και να αφουγκράζομαι, δεν θέλω να ανακαλύψω πια πότε δυναμώνει ο ήχος, φτάνουν οι ανακαλύψεις, παρατώ τα πάντα, θα ήμουν ήδη ευχαριστημένος αν μπορούσα να καθυσηχάσω την εσωτερική διαμάχη. Και πάλι αφήνω να με παρασύρουν οι στοές μου, φτάνω σε ολοένα και πιο απομακρυσμένες, που δεν τις έχω δει από τότε που επέστρεψα, ανέγγιχτες ακόμα από τα σκαψίματα των ποδιών μου, που η σιωπή τους ξυπνά με τον ερχομό μου και απλώνεται πάνω μου. Δεν αφήνομαι, τις διανύω βιαστικά, δεν ξέρω καν τι γυρεύω, πιθανότατα μονάχα πίστωση χρόνου. Απομακρύνομαι τόσο που καταλήγω τελικά στο λαβύρινθο, με προκαλεί η ιδέα να αφουγκραστώ στο στρώμα των βρύων, τόσο μακρινά αντικείμενα, για την ώρα τόσο μακρινά, προκαλούν το ενδιαφέρον μου. Φτάνω ως απάνω και αφουγκράζομαι. Απόλυτη σιωπή. Τι ωραία που είναι εδώ, κανένας δεν νοιάζεται εκεί έξω για το κτίσμα μου, ο καθένας έχει τις δουλειές του που δεν έχουν καμιά σχέση με μένα, πώς κατόρθωσα να το πετύχω αυτό. Εδώ στο στρώμα των βρύων που είναι ίσως το μοναδικό σημείο μέσα στο κτίσμα μου όπου μπορώ να αφουγκράζομαι ώρες ολόκληρες μάταια. Μια απόλυτη αναστροφή των συνθηκών στο κτίσμα, ο μέχρι τότε τόπος κινδύνου έγινε τόπος γαλήνης, η κεντρική πλατεία όμως παρασύρθηκε από τους θορύβους του κόσμου και τους κινδύνους του. Ακόμα χειρότερα, και εδώ δεν υπάρχει στην πραγματικότητα γαλήνη, τίποτα δεν άλλαξε εδώ, είτε ήσυχα είτε με φασαρία ο κίνδυνος καραδοκεί πάνω από τα βρύα όπως και παλαιότερα, αλλά εγώ έχω γίνει αναίσθητος απέναντί του, τόσο πολύ με απασχολεί το σφύριγμα στους τοίχους μου. Με απασχολεί; Δυναμώνει, πλησιάζει, εγώ όμως ελίσσομαι μέσα από το λαβύρινθο και ξαπλώνω εδώ κάτω από τα βρύα, είναι σαν να παραδίδω το σπίτι στο Σφυρικτή, ικανοποιημένος, αρκεί που βρίσκω εδώ πάνω λίγη ησυχία. Τον Σφυριχτή;






το κτίσμα_05

Ταχύτατα απομακρύνθηκα από την είσοδο, σύντομα όμως επιστρέφω και πάλι. Βρίσκω μια καλή κρυψώνα και παρακολουθώ μερα- νύχτα την είσοδο του σπιτιού μου- τη φορά αυτή απ’ έξω. Μπορεί να ακούγεται ανόητο, εμένα όμως μου δίνει ανείπωτη χαρά, πολύ περισσότερο ακόμη: με καθησυχάζει. Νιώθω σαν να μη στέκω μπροστά στο σπίτι μου αλλά μπροστά σε μένα τον ίδιο που κοιμάμαι και σαν να έχω την ευτυχία να κοιμάμαι βαθιά και ταυτόχρονα να με φρουρό ακούραστα. Βρίσκομαι κατά κάποιον τρόπο στην προνομιακή θέση να αντικρίζω τα φαντάσματα της νύχτας όχι μόνο με την αδυναμία και την ευκολοπιστία του ύπνου αλλά να τα αντιμετωπίζω ταυτόχρονα με όλες τις δυνάμεις της εγρήγορσης, με τη ήρεμη συνείδηση του ξύπνιου. Και ανακαλύπτω ότι περιέργως πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα όσο νόμιζα συχνά και πιθανότατα θα νομίζω και πάλι, μόλις κατέβω μέσα στο σπίτι.

το κτίσμα_04

Πρέπει λοιπόν και σωματικά να υποστώ το μαρτύριο του λαβυρίνθου αυτού σαν θέλω να βγω, και είναι συνάμα εκνευριστικό αλλά και συγκινητικό όταν χάνομαι κάποιες φορές για μια στιγμή στο ίδιο μου το δημιούργημα και είναι σαν να καταβάλλει το ίδιο το έργο προσπάθεια να με πείσει εμένα, που έχω καταλήξει από καιρό στην απόρριψή του, πως έχει λόγο ύπαρξης. όμως έχω ήδη φτάσει κάτω από το στρώμα από βρύα, που τους έχω αφήσει κάποιες φορές αρκετό χρόνο να γίνουν ένα με το έδαφος του δάσους- τόσο διάστημα περνά χωρίς να αφήσω το σπίτι μου- και δεν μένει παρά ένα σπρώξιμο με το κεφάλι για να βρεθώ στα ξένα. Ώρα πολλή δεν τολμώ να κάνω αυτή τη μικρή κίνηση, αν δεν έπρεπε να αντιμετωπίσω και πάλι το λαβύρινθο της εισοδου θα τα παρατούσα και θα γύριζα πίσω. Πως; Το σπίτι σου είναι προφυλαγμένο, κλεισμένο στον εαυτό του. Ζεις εν ειρήνη, στα ζεστά καλοταϊσμένος, αφέντης, μοναδικός αφέντης μιας πληθώρας διαδρομών και πλατει.ων και όλα αυτά θέλεις, ας ελπίσουμε, όχι να τα θυσιάσεις, αλλά πάντως να τα εκθέσεις κατά κάποιον τρόπο, έχεις φυσικά τη βεβαιότητα πως θα τα ξανακερδίσεις, αλλά πάντως αφήνεσαι να παίξεις ένα μεγάλο, ένα υπερβολικά μεγάλο παιχνίδι. Υπάρχουν, λες, σοβαροί λόγοι γι’ αυτό; Όχι, για κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υπάρχουν σοβαροι λογοι. όμως τότε ανασηκώνω προσεκτικά την καταπακτή και βρίσκομαι έξω΄ προσεκτικά την αφήνω να ξαναπέσει και τρέχω, όσο μπορώ γρηγορότερα μακριά από αυτό το προδοτικό σημείο.

το κτίσμα_03

Αν αποφεύγω στους συνηθισμένους περιπάτους μου το τμήμα αυτό του κτίσματος είναι γιατί δεν θέλω να αντικρίζω διαρκώς ένα μειονέκτημα του κτίσματος, όταν το μειονέκτημα αυτό βαραίνει τη συνείδησή μου. Ας παραμείνει αδιόρθωτο το σφάλμα εκεί πάνω στην είσοδο, εγώ τουλάχιστον, όσο αυτό είναι δυνατόν, ας μην πρέπει να το αντικρίζω.

το κτίσμα_02

Φοβερό είναι όταν κάποτε πετάγομαι απ’ τον ύπνο, μου φαίνεται πως η υπάρχουσα διαρρύθμιση είναι ολωσδιόλου λανθασμένη, πως μπορεί να προσελκύσει μεγάλους κινδύνους και πως πρέπει αμέσως, το γρηγορότερο δυνατόν, αψηφώντας υπνηλία και κούραση, να διορθωθεί, τότε βιάζομαι, τότε πετάω, τότε δεν έχω χρόνο για υπολογισμούς, εγώ που θέλω να εφαρμόσω ένα απόλυτα ακριβές σχέδιο αρπάζω αλόγιστα ό,τι βρεθει ανάμεσα στα δόντια μου, φορτώνομαι, κουβαλάω, στενάζω, βογκάω, σκοντάφτω και η παραμικρή, τυχαία αλλαγή της τωρινής, άκρως επικίνδυνης όπως μου φαίνεται κατάστασης, αρκεί να με καθυστερήσει. Ώσπου σιγά σιγά, καθώς ξυπνάω εντελώς, επανέρχεται και η νηφαλιότητα, δεν μπορώ να κατανοήσω πια την τόση βιασύνη, εισπνέω βαθιά τη γαλήνη του σπιτιού μου, που εγώ ο ίδιος διατάραξα, επιστρέφω στο χώρο όπου κοιμάμαι, βυθίζομαι με νεοαποκτημένη κούραση αμέσως στον ύπνο και όταν ξυπνάω, ακράδαντη απόδειξη της νυχτερινής μου εργασίας που φαντάζει ήδη σαν όνειρο, κάποιος αρουραίος κρέμεται ακόμη απ’ τα δόντια μου.

Sunday, December 3, 2006

το κτίσμα_ 01

"Το κτίσμα αποτελεί ίσως μεγαλύτερη προστασία απ’ όση φανταζόμουν ποτέ και απ’όση τολμώ να φανταστώ όσο βρίσκομαι μέσα στο κτίσμα. Έφτανα στο σημείο να με κυριεύει η παιδιάστικη επιθυμία να μην ξαναγυρίσω ποτέ πια στο κτίσμα αλλά να εγκατασταθώ εδώ κοντά στην είσοδο, να περάσω τη ζωή μου παρακολουθώντας την είσοδο και να έχω διαρκώς ολοφάνερη μπροστά μου την αποτελεσματικότητα της προστασίας που θα μου παρείχε το κτίσμα αν βρισκόμουν μέσα του. Απότομο είναι όμως το ξύπνημα από τα παιδικά όνειρα. Τι είδους ασφάλεια είναι αυτή, που επιτηρώ εδώ; Είναι αλήθεια θεμιτό να κρίνω τον κίνδυνο που διατρέχω όταν είμαι μέσα στο κτίσμα βάσει των εμπειριών που αποκτώ εδώ έξω; Είναι μήπως ίδια τα ίχνη που οσφραίνονται οι εχθροί μου όταν εγώ δεν βρίσκομαι στο κτίσμα; Κάποια ίχνη μου σίγουρα υπάρχουν, όμως σίγουρα όχι σε όλη τους την έκταση. Και μήπως δεν είναι το σύνολο των ιχνών μου η προϋπόθεση του συνηθισμένου κινδύνου; Οι δοκιμές δηλαδή που κάνω δεν είναι παρά μερικές, αν όχι λιγότερο, προορισμένες απλώς να με καθυσηχάσουν και σαν ψευτικός εφησυχασμός να με εκθέτουν σε μέγιστο κίνδυνο. Όχι, τελικά δεν παρακολουθώ όπως νόμιζα τον ύπνο μου, εγώ είμαι που κοιμάμαι ενώ ο εξολοθρευτής αγρυπνά".
Franz Kafka, Το Κτίσμα, μετ.Αλεξάνδρα Ρασιδάκη, Άγρα, Αθήνα, 2001.