Sunday, December 10, 2006

το κτίσμα_04

Πρέπει λοιπόν και σωματικά να υποστώ το μαρτύριο του λαβυρίνθου αυτού σαν θέλω να βγω, και είναι συνάμα εκνευριστικό αλλά και συγκινητικό όταν χάνομαι κάποιες φορές για μια στιγμή στο ίδιο μου το δημιούργημα και είναι σαν να καταβάλλει το ίδιο το έργο προσπάθεια να με πείσει εμένα, που έχω καταλήξει από καιρό στην απόρριψή του, πως έχει λόγο ύπαρξης. όμως έχω ήδη φτάσει κάτω από το στρώμα από βρύα, που τους έχω αφήσει κάποιες φορές αρκετό χρόνο να γίνουν ένα με το έδαφος του δάσους- τόσο διάστημα περνά χωρίς να αφήσω το σπίτι μου- και δεν μένει παρά ένα σπρώξιμο με το κεφάλι για να βρεθώ στα ξένα. Ώρα πολλή δεν τολμώ να κάνω αυτή τη μικρή κίνηση, αν δεν έπρεπε να αντιμετωπίσω και πάλι το λαβύρινθο της εισοδου θα τα παρατούσα και θα γύριζα πίσω. Πως; Το σπίτι σου είναι προφυλαγμένο, κλεισμένο στον εαυτό του. Ζεις εν ειρήνη, στα ζεστά καλοταϊσμένος, αφέντης, μοναδικός αφέντης μιας πληθώρας διαδρομών και πλατει.ων και όλα αυτά θέλεις, ας ελπίσουμε, όχι να τα θυσιάσεις, αλλά πάντως να τα εκθέσεις κατά κάποιον τρόπο, έχεις φυσικά τη βεβαιότητα πως θα τα ξανακερδίσεις, αλλά πάντως αφήνεσαι να παίξεις ένα μεγάλο, ένα υπερβολικά μεγάλο παιχνίδι. Υπάρχουν, λες, σοβαροί λόγοι γι’ αυτό; Όχι, για κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υπάρχουν σοβαροι λογοι. όμως τότε ανασηκώνω προσεκτικά την καταπακτή και βρίσκομαι έξω΄ προσεκτικά την αφήνω να ξαναπέσει και τρέχω, όσο μπορώ γρηγορότερα μακριά από αυτό το προδοτικό σημείο.

No comments: