Ταχύτατα απομακρύνθηκα από την είσοδο, σύντομα όμως επιστρέφω και πάλι. Βρίσκω μια καλή κρυψώνα και παρακολουθώ μερα- νύχτα την είσοδο του σπιτιού μου- τη φορά αυτή απ’ έξω. Μπορεί να ακούγεται ανόητο, εμένα όμως μου δίνει ανείπωτη χαρά, πολύ περισσότερο ακόμη: με καθησυχάζει. Νιώθω σαν να μη στέκω μπροστά στο σπίτι μου αλλά μπροστά σε μένα τον ίδιο που κοιμάμαι και σαν να έχω την ευτυχία να κοιμάμαι βαθιά και ταυτόχρονα να με φρουρό ακούραστα. Βρίσκομαι κατά κάποιον τρόπο στην προνομιακή θέση να αντικρίζω τα φαντάσματα της νύχτας όχι μόνο με την αδυναμία και την ευκολοπιστία του ύπνου αλλά να τα αντιμετωπίζω ταυτόχρονα με όλες τις δυνάμεις της εγρήγορσης, με τη ήρεμη συνείδηση του ξύπνιου. Και ανακαλύπτω ότι περιέργως πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα όσο νόμιζα συχνά και πιθανότατα θα νομίζω και πάλι, μόλις κατέβω μέσα στο σπίτι.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment